هیچ کدام از شهرهای بزرگ ایران، خط تماس اضطراری برای خودکشی
ندارند، حق ویزیت روانشناسان و مشاوران آنقدر گران است که قرارهای ملاقات
با آنان را به طبقات خاصی از جامعه محدود میکند و در حالی که خیلیها
تمایل دارند بگویند مقصر افزایش اخبار خودکشی، رسانههایی هستند که اخبار
این حوادث را پوشش میدهند، نباید فراموش کرد که خودکشی هم مثل هر مساله
دیگری، ریشههای متعددی دارد و یکشبه و بدون مقدمه اتفاق نمیافتد.
اما
چه کنیم اگر فهمیدیم که یکی از دوستان یا آشنایان و نزدیکانمان به خودکشی
فکر میکند؟ قبل از هر چیز فراموش نکنید که این نوشته مشهور آندره مارلو که
میگوید: «آدمهایی که در مورد خودکشی حرف میزنند معمولا خودکشی نمیکنند»،
ریشهای در واقعیت ندارد. نشانهها و کلماتی که میشنوید را جدی بگیرید.
مفتخر باشید که آدمی که میخواهد خودکشی کند، شما را انتخاب کرده است تا
در مورد تصمیمش حرف بزند. معنیاش این است که به شما اعتماد کرده و برای
رابطهاش با شما ارزش قائل شده است. به کسی که در مورد مسائل سلامت روانش
با شما صحبت میکند، به چشم مزاحم نگاه نکنید. متوجه باشید که افسردگی و
افکار خودکشی، ناشی از ضعف، تنبلی یا ناتوانی نیست. مشکلات سلامت روان
مثل باقی مشکلات سلامتی در سایر اندامهای بدن، ناشی از عملکرد یکی از
دستگاههای بدن است، نه ناتوانی فردی یا علاقهمندی به جلب توجه و
برچسبهای ناخوشآیند دیگر. با راههای زیر، ممکن است بتوانید جان یک آدم
دیگر را نجات دهید که به اندازه نجات کل آدمهای دنیا مهم است: