افتادگی رحم و مثانه

زمانی رخ می‌دهد که رباط‌ها و عضله‌های کف لگن کشیده و ضعیف شود و نتواند به خوبی رحم را نگه دارد. در نتیجه رحم به پایین و داخل واژن می‌لغزد و از آن بیرون می‌زند.

شدت افتادگی رحم در تمام بانوان یکسان نیست. افتادگی گاهی اوقات خفیف است و هیچ نشانه یا علامتی ندارد. اما موارد متوسط تا شدید افتادگی با علائم زیر همراه است:

احساس سنگینی یا کشش در لگن

بیرون زدن بافت از واژن

مشکلات ادراری ماننند ترشح و بی اختیاری ادراری یا احتباس ادراری

دشواری در دفع مدفوع

کمر درد

برخی بیماران حس می‌کنند که روی یک توپ کوچک نشسته‌اند یا این که جسمی دارد از واژنشان بیرون می‌افتد.

نگرانی‌های جنسی مانند گشاد شدن واژن و شل شدن بافت واژن

تجربه علائمی که صبح‌ها خفیف‌تر است و در طول روز تشدید می‌شود.

افتادگی رحم و مثانه نتیجه ضعف عضله‌های لگن و بافت‌های نگهدارنده است که به علل زیر رخ می‌دهد:

بارداری

آسیب‌دیدگی هنگام زایمان

وضع حمل نوزادی با جثه بزرگ

زایمان و وضع حمل دشوار

کاهش حجم عضلانی و شل شدن عضلات

کاهش گردش استروژن پس از یائسگی

خطر

بعضی عوامل احتمال افتادگی رحم را افزایش می‌دهد:

پشت سر گذاشتن یک یا دو بارداری و زایمان طبیعی

بالا رفتن سن

بلند کردن مکرر اشیاء سنگین

سرفه مزمن

سابقه جراحی لگن

تقلای زیاد هنگام دفع

به لحاظ ژنتیکی مستعد ضعیف شدن بافت‌های پیوندی بودن

عوارض احتمالی افتادگی رحم و مثانه به شرح زیر است:

زخم: در موارد شدید افتادگی (پرولاپس) رحم، بخشی از بافت پوششی واژن به دلیل پایین آمدن رحم جابجا می‌شود، از بدن بیرون می‌زند و به لباس زیر ساییده می‌شود. این سایش باعث زخم شدن بافت واژن می‌شود. زخم در موارد نادر عفونی می‌شود.

 افتادگی دیگر اندام‌های لگن: احتمال افتادگی همزمان رحم و دیگر اندام‌های حفره لگنی مانند مثانه و راست روده وجود دارد. افتادگی مثانه (سیستوسل) به برجستگی بخش جلویی واژن گفته می‌شود که ادرار کردن را دشوار می‌کند و احتمال بروز عفونت‌های مجاری ادراری را افزایش می‌دهد. ضعف بافت پیوندی روی راست روده (رکتوم) نیز به افتادگی آن (رکتوسل) منجر می‌شود که دشواری دفع را به دنبال دارد.