
ر سال های اخیر، توجه روان شناسان اجتماعی و
شخصیت، همچنین منتقدان اجتماعی- فرهنگی، به مقوله خودشیفتگی در جوامع
امروزی افزایش پیدا کرده است؛ زیرا طبق بررسی های انجام شده توسط یکی از
منتقدان، به نام «کریستوفر لش»، به دلیل ایجاد تغییرات زیربنایی در جوامع
امروزی، خودشیفتگی در میان نسل امروز شیوع بالایی پیدا کرده است، به طوری
که وی این احتمال را تحت عنوان «روان رنجوری عصر حاضر» مورد بررسی قرار
داده است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته، درکی غیرواقع بینانه و
کاذب از اهمیت خود دارند؛ صفتی که به خودبزرگبینی معروف است.
این افراد معتقدند که خاص و بی همتا هستند و
فقط افراد یا موسسات خاص یا عالی رتبه قادر به درک آن ها هستند و لذا تنها
باید چنین افرادی در ارتباط باشند. افراد خودشیفته نیاز مفرطی به تحسین
شدن دارند لذا ممکن است به صورت دائمی به این موضوع اشتغال ذهنی داشته
باشند که تا چه اندازه کارهای خود را خوب و درست انجام می دهند و تا چه
اندازه دیگران نظر مساعدی نسبت به آن ها دارند. این اشتغال ذهنی اغلب به
شکل نیاز مداوم به توجه، تحسین و تایید از سوی دیگران در می آید.